Bevallingsverhaal Kaya

Na best wat IUI-pogingen en uiteindelijk een poging via IVF was ik dan eindelijk na drie jaar zwanger. Wat had ik hier ontzettend naar uitgekeken. En door de goede begeleiding en extra controles bij Femme Amsterdam was ik dan ook helemaal klaar voor de bevalling.

12-11-2017 Ik weet nog goed dat ik tegen mijn man zei: ik denk dat ze in het weekend van 11 november komt. Dan zijn de andere meisjes bij hun moeder en zijn wij alleen. En ja hoor op zondag 12 november (vier dagen na de uitgerekende datum) begon ik in de ochtend wat te voelen. Lichte krampen die ik nog niet eerder had gevoeld. Ik zei tegen mijn man, ga nog maar even hardlopen, nu kan het nog. Ondertussen heb ik gebeld met Femme en Eveline had dienst. Zij kwam rond 12.30 uur en ging voelen. Ze voelde 1,5 cm ontsluiting. Ze zei dat ze om 16.00 uur weer kwam kijken. In de tussentijd begon ik het wel zwaar te krijgen. Ik had rug weeën en mijn man kon geen moment bij me weg, want die moest echt tegendruk geven. Eindelijk was het dan 16.00 uur en Eveline was er weer. Ze ging voelen en ik dacht nu komt het ik ben al lekker ver, maar nee het was 2cm. Oh god, dit red ik niet dacht ik nog. Eveline gaf me vertrouwen en zei “je bent goed bezig dus hopelijk gaat het nu allemaal wat sneller.” Ze zou twee uur later weer terugkomen. Ik gaf aan dat ik wel openstond voor een ruggenprik. Sowieso wilde ik in het ziekenhuis bevallen. Dat stond al vast.

Toen ze terug kwam zat ik op 3cm. Wat een tegenvaller. Dit ging ik niet meer redden dacht ik en ik was er echt klaar mee dus we besloten naar het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik. Het VU is het dichtstbij en daar heb ik ook de IVF gehad, dus fijn dat we daar terecht konden. Het voelde toch als enigszins een vertrouwde omgeving…Vlak voordat we in de auto stapte vroeg ik aan Eveline: hoe lang kan dit nog gaan duren denk je? Ze zei: reken er maar op dat je vanavond je baby in je armen hebt. Ik vond dit zo fijn om te horen! Het hielp me er echt doorheen.

In de auto en op weg naar de verloskamers had ik het zwaar. Ik moest elke keer stoppen en een trapleuning of deur vasthouden om te weeën op te vangen en kreeg blikken van medeleven van andere bezoekers en patiënten haha. Eenmaal op de kamer gingen ze alles klaarmaken voor de ruggenprik (ik had inmiddels 5cm) en ik dacht alleen maar: schiet op, dan kan ik even rusten voordat ik weer aan de bak moet. Daarnaast werden toen mijn vliezen gebroken.

Rond 20.00 uur zit de ruggenprik erin, maar ik voel eigenlijk al meteen enorme persdrang. Ik merk dat ik een beetje in paniek raak, maar Eveline en de andere mensen uit het ziekenhuis helpen me hier goed doorheen. Eindelijk mag ik dan om 21.00 uur gaan persen. Dit vond ik zwaar. Je weet niet zo goed hoe het moet en voor mijn gevoel deed ik maar wat. Ook weer door Eveline, die er de hele tijd bijgebleven is, bleef ik volhouden en na een uur kwam daar dan ook eindelijk om 22.02 uur ons meisje Yuki!

Het is zo ontzettend mooi om je kindje voor het eerst echt te zien en vast te houden! En het moment dat haar grote zussen haar voor het eerst zagen zal ik ook echt nooit vergeten.

Ik was eigenlijk al mijn hele leven best een beetje bang om te bevallen, maar in mijn geval is het me achteraf zo erg meegevallen! Ik zou het zo weer doen 😉

Liefs Kaya

Cookies helpen onze diensten te verlenen. Door van onze diensten gebruik te maken stem je in met ons gebruik van cookies. Meer informatie